بسم الله الرحمن الرحیم
ورود به دنیایی که تماما عجیب و جدید و مبهوت بود ، سفری رویایی و خواستنی ... الان که دارم این پست رو مینویسم ، خیلی دلم نفس کشیدن توی اون بهشت رو میخواد ، بهشتی که واقعا دور از شعار و این حرف هاست ... بهشتی واقعی روی زمین ، هرچند خیلی ها نشون دادند که اهل بهشت نیستند یا حداقل فعلا اهلش نیستند ... قبول دارم ورود به دنیایی جدید همیشه برام سخت بوده اما این دنیا فرق داشت ، تمام وجود و فکر و حرف هام هجوم آورده بودند که ترس و دلهره و ناراحتی و خستگی رو بهم نشون بدهند اما خبری نبود انگار توی خونه بودم ، نه دلهره ای ! نه ترسی ! نه خستگی روحی ... هیچ چیز ... همه چیز مقصد بود و راه و عشق به بهشت آفرین ... این همدلی رو نه من ، بلکه از بچه ای چند ساله و پا برهنه ، پیرمردی قد خمیده و مصمم تا پیره زنی روی ویلچر اما شاداب و مردی معلول ، همه فریاد میزدند که صدا گوش همه ی خلقت رو کر کرده بود که این سفر چه پیام عظیمی رو با خودش حمل میکنه و این چه رنگ و بویی هست که همه ی عالم و آدم رو مست کرده و یکدل و یکپارچه به دور از تفاوت نژاد و زبان و رنگ پوست و سن و سال همه یک حرف میزنند ، همه یک چیز میخوان ، همه یک مسیر رو طی میکنند و یک صدا دارند " لبیک یا حسین جان " ...
